Και όμως οι ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται.
Το συνειδητοποίησα σήμερα, ωμά και άσχημα.
Ήθελα να έχω την ελπίδα μέσα μου πως ό,τι έχεις ζήσει με έναν άνθρωπο, είτε είναι σύντροφος, είτε φίλος, φίλη, ένας εραστής -αν ευδοκιμεί η λέξη αυτή στις μέρες μας-, ένας έρωτας αθώος-περιστασιακός, μένει μέσα σου σαν ανεξίτηλο σημάδι και δεν σ'αφήνει να ξεχάσεις συναισθήματα που έχεις νιώσει, δάκρυα χαράς -ή και γλυκιάς λύπης- που έχεις χύσει, γέλια, χαμόγελα, γλυκόπικρες αλήθειες...
Κι όμως οι ανθρώπινες σχέσεις αλλοιώνονται όπως η σοκολάτα όταν την βάλεις στο ψυγείο.Έρχεται στα ξαφνικά ένα ''κάτι'' μέσα σου που σου λέει: <<τελείωσε>>.
Και αν εσύ ακόμη αρνείσαι να το δεχτείς, αυτό συνεχίζει να σου ''γαργαλάει'' ενοχλητικά το αυτί: <<τελείωσε! τελείωσε!>>
Και δεν μένει τίποτα άλλο να κάνεις παρά να το αποδεχτείς. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι, τα λάθη και πόσο μάλλον τα μονόπλευρα ή τα όχι και τόσο δυνατά αισθήματα στον έρωτα ή τη φιλία, είναι δύσκολο να διορθωθούν ή να αλλάξουν...
Εδώ όμως έρχομαι και απορώ: Όταν τα συναισθήματα είναι αρκετά δυνατά, τότε φθείρονται από τα λάθη οι σχέσεις των ανθρώπων? Μήπως οι φιλίες που διαλύονται από εγωισμό ή εγωκεντρισμό δεν ήταν ποτέ αληθινές? Και οι ερωτικές σχέσεις? Υπάρχουν όντως αν είναι μόνο ο ένας που προσπαθεί να τις διατηρήσει? Ή αν ο ένας κλαίει και γέλα μόνος του, στο ροζ του συννεφάκι?
Ό,τι δεν είναι δυνατό, λίγο διαρκεί. Είναι εφήμερο και γρήγορα απομακρύνεται από σένα.
Όσο κι αν δεν το θες, όσο κι αν δεν σ'αρέσει...
--->Σοκολάτα: τόσο υπέροχη όταν λιώνει για σένα σε μπέν μαρί. Τόσο ξεχωριστή όταν είναι καλής ποιότητας! Αρκεί μόνο να ξέρεις να τη διατηρείς. Η ιδανική θερμοκρασία διατήρησής της είναι οι 18οC. Αν βρεθεί σε πολύ υψηλότερη θερμοκρασία ή μπει στο ψυγείο, η υφή της καταστρέφεται.
