Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Nutella

Γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη ενώ ξέρουμε πολύ πριν τα κάνουμε ότι είναι λάθη; Δεν θέλω να με εντάξω σε άλλη μια κατηγορία (δεν μου αρέσουν οι ομαδοποιήσεις), αλλά ο εθισμός στα λάθη με φλερτάρει επικίνδυνα τελευταία. Και αφού κάνω κάτι, πάντα την επομένη αναρωτιέμαι γιατί το έκανα. Και παρά τις άσχημες -δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη επώδυνες- συνέπειες, συνεχίζω ακάθεκτη στα ίδια. Το χειρότερο όμως όλων για μένα δεν είναι το λάθος, ούτε οι συνέπειές του. Είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στα δύο, αυτή η αναμονή του τι θα γίνει, οι δύο-τρεις μέρες που σκέψεις, υποθέσεις, σενάρια επιστηνονικής φαντασίας για το τι θα ακολουθήσει στοιχειώνουν το μυαλό σου και σε καθιστούν άμεσως σε έναν από τους πιο ταλαντούχους ανερχόμενους σεναριογράφους. Αυτή τη στιγμή αρνητικές και θετικές σκέψεις παλεύουν μεταξύ τους στο μυαλό μου. ''Κάν' το με πάθος και ας είναι λάθος'' μου λέει η μία (η θετική; η πιο μπανάλ;) ''Ναι, αλλά πάντα υπάρχει ένα όριο'' απαντάει η άλλη. ''Σ' εμένα δεν αρέσουν τα όρια, οι φραγμοί'', έρχεται αμέσως η απάντηση. ''Τότε λυπάμαι, culpa tua, πάρε την ευθύνη πάνω σου και αν είσαι τυχερός συνέχισε το παιχνίδι''.
Εάν είσαι τυχερός... Είναι η τύχη ή είσαι εσύ, μόνο εσύ, που θα καθορίσεις την συνέχεια του παιχνιδιού; Προτείνω να μην το συζητήσω παραπάνω. Λέω απλά να πάρω για ζάρι μια συγγνώμη και ό,τι θέλει ας προκύψει...  http://www.youtube.com/watch?v=XbbG2WFBi9k

                       
--->Nutella: Εθισμός πραλίνας φουντουκιού κλεισμένος σε βάζο. Από την στιγμή που το ανοίγεις, ξέρεις ότι είναι δύσκολο να σταματήσεις. Παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις να την τρως με το κουτάλι!

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Μους

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων εκεί έξω που δεν ξέρει να βάζει τέλος. Ανήκω σε αυτήν.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, δεν θέλω να σκεφτώ τους λόγους τώρα -με φοβίζει. Ζω κάτι, το ζω όσο πιο έντονα μπορώ, μου αρέσει (ίσως με τρελαίνει) και μετά μου γίνεται έμμονη ιδέα. Βασανιστικά έμμονη. Και αρνούμαι κάθετα να το βγάλω από το μυαλό μου! Και άλλο ένα κουσούρι; Μάλλον...
Γιατί όπως μου φωνάζουν όλα γύρω μου, κάποια πράγματα είναι προορισμένα για να έρθουν και να φύγουν. Ναι, κάποια πράγματα είναι παροδικά. Και σε αυτό το σημείο είναι το κλειδί της υπόθεσης  νομίζω. Ή κάθεσαι και αναλώνεσαι σε σκέψεις του τύπου ''Και αν δεν τελείωνε τώρα, τι θα γινόταν στην συνέχεια;'' -πράγμα που σας διαβεβαιώ μόνο ψυχοφθόρο μπορεί να χαρακρηριστεί- ή βάζεις στο λεξιλόγιό σου την λέξη ''τέλος'' και κρατάς την εμπειρία.
Γιατί οι εμπειρίες μας είναι αυτές που μας φτιάχνουν, αυτά τα παροδικά στιγμιότυπα της ζωής μας, που αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο και μένουν για πάντα εκεί. Και όταν επανέλθουν στη μνήμη, φέρνουν αυτό το ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη.
Ξέρετε τι συνειδητοποιώ τώρα; Ότι αν κάποιες από τις εμπειρίες μου δεν ήταν παροδικές, ίσως να μην είχαν εξελιχθεί σε μειδίαμα. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι εμπειρίες που συνεπάγoνται κλάμα. Τι λέτε λοιπόν; Nα δώσω μια αρχή στην λέξη''τέλος''; http://www.youtube.com/watch?v=bAPprG-oWd8

                 
--->Μους: Μια από τις αγαπημένες σπεσιαλιτέ των Γάλλων ζαχαροπλαστών. Ελαφριά κρέμα που μπορείς να την απολαύσεις σε ποικίλες γεύσεις, από σοκολάτα και βανίλια μέχρι διάφορα είδη φρούτων. Τόσο απαλή στην υφή! Μόνο ένα πράγμα αρκεί να προσέξεις για να την πετύχεις:  Χτύπα την μαρέγκα της όσο πρέπει! Μη τη βασανίσεις παραπάνω, θα χάθει το αφράτο της υπόθεσης. Και εκείνη θα σε ανταμείψει μετά από δυο ωρίτσες στο ψυγείο. Η φίνα γεύση της σου εγγυάται μειδίαμα απόλαυσης από την πρώτη κιόλας κουταλιά...

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Σουφλέ Σοκολάτας

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί σκέφτομαι τόσο πολύ. Όχι, δεν το λέω με την έννοια του ότι είμαι έξυπνη. Το λέω με την άλλη, την κακή, την εκνευριστική, αυτή που σε αναγκάζει να υπεραναλύεις τα πάντα χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Απλά επειδή είναι ο χαρακήρας σου έτσι, ή το έχεις συνηθίσει ή απλά είσαι πολύ εγωιστής για να το ξεφορτωθείς. Γιατί κάποιοι από εμάς έχουμε την κακιά συνήθεια να αναλύουμε τα πάντα, να σκεφτόμαστε πάντα τις συνέπειες (τι έγινε δηλαδή εάν δεν τις σκεφτούμε μια φορά; ), να βάζουμε όρους (εάν κάνω αυτό, θα ακολουθήσει αυτό). Γιατί το κάνουμε όμως; Από φόβο; Γιατί θέλουμε να ξέρουμε τις συνέπειες των πράξεών μας; Γιατί δεν απολαμβάνουμε απλά το τώρα; Μακάρι να μπορούσα να ξεφορτωθώ το "κουσούρι" της σκέψης για μια μέρα! Να ξυπνούσα και να μη σκεφτόμουν το μετά. Να μην υπήρχε.
Και τι με το να σκεφτείς το μετά; Δεν ξέρω αν κερδίζεις κάτι, δεν νομίζω να κερδίζεις.
Κάθε τι που πράττεις έχει και τις συνέπειες του. Συμφωνώ. Από αυτές όμως -θετικές ή αρνητικές- κάτι δεν έχεις να πάρεις; Ή μήπως κάνω λάθος; Και μετά από αυτό μου έρχεται στο μυαλό, εντελώς φυσικά, το εξής ερώτημα:
Γιατί λοιπόν να μην το απολαύσεις ;  ;) http://www.youtube.com/watch?v=A7uaw8W5dnE&feature=related

                            
--->Σουφλέ σοκολάτας: Ένα μικρό σοκολατένιο ηφαίστειο. Η έκρηξη του έρχεται με την πρώτη κουταλιά που θα αναγκάσει την λιωμένη σοκολάτα να χυθεί έξω από το καυτό κεκάκι. Τόσο σοκολατένιο που ακόμα και η μυρωδιά του σε παρασύρει. Ένα από τα πιο δελεαστικά γλυκά(μια κουταλιά και μόνο θα σε πείσει!), αλλά και από τα πιο θερμιδογόνα!(εάν είσαι σε δίαιτα, καλό θα ήταν να μη βρεθεί στο τραπέζι σου!) Εάν μπορέσεις να αντισταθείς, εγώ σου βγάζω το καπέλο!

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Παύλοβα

Σας έχει τύχει ποτέ να απομυθοποιήσετε κάτι; Να το έχετε ψηλά και με κάτι που γίνεται να πέφτει στα μάτια σας. Χαμηλά όμως.
Tον τελευταίο καιρό μου έτυχε να απομυθοποιήσω ανθρώπους. Ναι, όσο περίεργο και αν ακούγεται, μου συνέβη αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες. Και απογοητεύτηκα και μου περάσανε σκέψεις στο μυαλό του τύπου: '' Όχι, δεν μπορεί να έγινε έτσι, δεν είναι δυνατόν να συμπεριφέρθηκε έτσι. Σε μένα; Γιατί; Τι του έκανα;'' Και σ'αυτό το σημείο είναι που αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως ο ''μύθος'' σου τελικά ήταν ένα απλό αστείο- και μάλιστα κρύο-.
Πώς όμως καταλαβαίνεις πότε κάτι/κάποιος αξίζει να ασχοληθείς μαζί του; Oι άνθρωποι δεν φοράνε ταμπελάκια... Έτσι δεν είναι;

                                 
--->Παύλοβα: Μαρέγκα ή αλλιώς χτυπημένο ασπράδι αυγού ψημένο στον φούρνο. Πολλοί το απολαμβάνουν ''ντύνοντάς'' το με σιρόπι διαφόρων γεύσεων, ξηρούς καρπούς, τριμμένο μπισκότο ή σως από φράουλες και διάφορα φρούτα κάνοντας το έτσι αρκετά εντυπωσιακό στο μάτι.
Να σας πω την αμαρτία μου; Εμένα μου μυρίζει αυγό! http://www.youtube.com/watch?v=f-TUjsHHjc0

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Ρολάκια κανέλας

Σας έχει συμβεί ποτέ να επιθυμείτε κάτι που -κατά βάθος- ξέρετε ότι δεν μπορείτε να έχετε; Οτιδήποτε και αν είναι αυτό. Να σας κολλάει στο μυαλό και να μην βγαίνει με τίποτα από εκεί. Φαντάζει αλήθεια βασανιστικό μπορώ να πω. Με τρομάζει πολλές φορές. Γιατί να θέλει ο άνθρωπος ό,τι δεν μπορεί να έχει; Ή ,ακόμα καλύτερα, γιατί να μην θέλει να πιστέψει οτί δεν μπορεί να το έχει;
Καθώς πληκρολόγησα την προηγούμενη ερώτηση μου ήρθε θυμός. Γι' αυτό θα περάσω στην άλλη πλευρά στην οποία συνήθως ανήκω -ίσως από εγωισμό (;)-. Άμα θέλεις κάτι τόσο πολύ, γιατί να μην μπορείς να το κάνεις δικό σου; Άν το θέλεις τόσο, σε σημείο που αρχίζει να γίνεται εμμονή; Άν αυτό το ΄΄κάτι΄΄ πιστεύεις πως θα σε κάνει ευτυχισμένο; Αυτή την στιγμή στριφογυρίσουν ερωτήσεις στο μυαλό μου. Και αν αυτό που τόσο θες δεν μπορείς να το έχεις απλά και μόνο επειδή ανήκει σε άλλον; Tότε τι κάνεις; Tο αφήνεις και προχωράς, θα πει η λογική. Μήπως όμως κάποιοι από εμάς δεν είμαστε ΄΄παιδιά΄΄ της λογικής;
Βάζω τελεία γιατί οι ερωτήσεις συνεχίζουν να στριφογυρίζουν σε σημείο που με ζαλίζουν.
Καλό απόγευμα. http://www.youtube.com/watch?v=UkwJjw3uyzM 

--->Ρολάκια κανέλας: Σριφογυριστά ψωμάκια πασπαλισμένα με ζάχαρη και κανέλα. Μπορείτε να τα περιχύσετε με σιρόπι της επιλογής σας. Τρώγονται καυτά με το που βγουν από τον φούρνο. Θέλετε ένα tip για περισσότερη νοστιμιά; ''Στριφογυρίστε'' τα όσο πιο πολύ μπορείτε καθώς τα πλάθετε για να πάει παντού όλο το σιρόπι και να το κάνει ο ΄΄εγωιστής΄΄ ουρανίσκος σας όλο δικό του :)


Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Τσουρέκι


Κακά τα ψέματα, από τη ζωή μας λείπει το γέλιο. Το συνειδητοποίησα σήμερα. Σπάνια γελάμε με την καρδιά μας πλέον. Το ξέρω ότι δεν μας βοηθάει η καθημερινότητα αλλά ορισμένες φορές το έχουμε ανάγκη. Το γέλιο, λέει η επιστήμη, λειτουργεί αγχολυτικά. Έχει τη μαγική ικανότητα να σε κάνει, εν μέρει, να ξεχνάς τα προβλήματα σου και να χαλαρώνεις. Σπάει τη ρουτίνα, αλλάζει την καθημερινότητα, σε φέρνει πιο κοντά με τους άλλους, σε μεταφέρει σε κλίμα ευτυχίας.
 Μπορώ να βρω άπειρους λόγους για να γελάει κανείς(ναι,ναι το γέλιο γυμνάζει και τους κοιλιακούς!), δεν μπορώ όμως να βρω ούτε έναν για να λείπει από την καθημερινότητα μας. Λείπει το γέλιο?  Ή λείπουν οι άνθρωποι που μας κάνουν να γελάμε? Και αν λείπουν, πού είναι? Είναι δυσεύρετοι ή εμείς δεν κοιτάζουμε εκεί που πρέπει για να τους βρούμε? Οι απαντήσεις σε εσάς. Εγώ μόνο θα προσθέσω το εξής: <<Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε.>>
--->Τσουρέκι: Αφράτο και λαχταριστό παλιό γλύκισμα που έχει σχεδόν ταυτιστεί με το Πάσχα και μπορείς εύκολα να το εκμοντερνίσεις προσθέτοντας του γέμιση της επιλογής σου ή και επικάλυψη. Κύριο συστατικό για την παρασκευή του είναι το μαχλέπι, μυρωδικό που του δίνει αυτήν την ''τσουρεκένια'' γεύση. Ναι, χωρίς το μαχλέπι το τσουρέκι θα ήταν απλώς σαν ψωμί...

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Μέλι

Κι όμως σε αυτή τη χώρα την αδιάφορη, την άπληστη, την τόσο αυτοκαταστροφική, τη γεμάτη σκουπίδια, υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν από τους άλλους. Χαίρεσαι να τους βλέπεις, σε κάνουν να δακρύζεις με τις ερμηνείες τους, σε λιγώνουν με τη φωνή τους, σε καθηλώνουν με το βλέμμα τους, αυτό το βλέμμα το γεμάτο φωτιά. Ανατριχιάζεις με τις εκφράσεις των προσώπων τους. Δεν μιλάω για Αγίους. Μιλάω για Καλλιτέχνες. Καλλιτέχνες του θεάτρου, του καλού κινηματογράφου, της ποιοτικής μουσικής σκηνής. Ερμηνευτές της Τέχνης -ναι, χάρη σε αυτή μπορούμε ακόμα και ελπίζουμε-.
Δε θέλω να φανώ πεσιμίστρια ή μελοδραματική και σε καμία περίπτωση απόλυτη ' τέτοιους ανθρώπους δε βρίσκει κανείς μόνο ανάμεσα σε όσους σχετίζονται με την Τέχνη. Παντού υπάρχουν, απλά εκεί έξω ίσως είναι πιο δύσκολο να τους ανακαλύψεις. Αν το καταφέρεις τότε -το πιστεύω!-είσαι τυχερός...

-->Τι κι αν δεν έχω γλυκό να σας κεράσω σήμερα ; Σας κερνάω φωνές-μέλι.










 



Καλό απόγευμα !

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Τούρτα '' Όπερα ''

Και όμως κάποιες φορές πρέπει να καθήσεις και να περιμένεις.
Ναι. Κάνοντας τίποτα, απλά να περιμένεις. Γιατί όσο κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι την τύχη μας εμείς τη δημιουργούμε και την καθορίζουμε -δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν πρεσβεύω αυτήν την άποψη-, κάποιες φορές, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορούμε να κάνουμα κάτι, απλά να έχουμε υπομονή. Κι αν εξαντληθεί αυτή, τότε είναι η στιγμή που δεν πρέπει να λυγίσουμε και επιβάλλεται να διατηρήσουμε την ελπίδα. Κάποιες φορές δεν έχουμε άλλη εναλλακτική είτε μας αρέσει είτε όχι. Πέφτουμε στην ανάγκη (μήπως μαρτύριο?) της αναμονής και τότε οι μέρες περνούν βασανιστικά και εκνευριστικά αργά μέχρι να έρθει Η στιγμή ' εκείνη που θα μας κάνει να ξαναχαμογελάσουμε.
Κι αν περιμένω άδικα? Κι αν δεν έρθει ποτέ? Δεν ξέρω τι να απαντήσω σ'αυτές τις ερωτήσεις... Ξέρω όμως -ή τουλάχιστον θέλω να ελπίζω- πως ό,τι μας αξίζει έρχεται κάποια στιγμή.
Όχι??

--->Τούρτα ''Όπερα'': Μια απ'τις πιο μπελαλίδικες τούρτες τεχνικά. Έχει τη γεύση καφέ. Για να παρασκευαστεί έχει πολλά στάδια που πρέπει να εκτελεστούν και η παρασκευή της είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα. Όταν γίνει, άλλον τόσο χρόνο χρειάζεται για να παγώσει. Το θέμα εδώ είναι το εξής: πόσο μπορείς να περιμένεις για να γευτείς ''έναν καφέ''?

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Cheesecake

'' Όταν μου δοθεί η ευκαιρία, δε θα την αφήσω να φύγει αυτή τη χρονιά '' μου είπε ένας ιδιαίτερος τύπος τις προάλλες.'Επειτα σκέφτηκα <<πόσο συχνά μας δίνονται ευκαιρίες στη ζωή μας? Και όταν έρθουν, πρέπει να τις αρπάξουμε είτε μας αρέσουν είτε όχι?>>
Την πρότασή του αυτή την σκέφτηκα όλη τη μέρα, την σκέφτομαι ακόμη και τώρα..Σκέψεις έφεραν άλλες σκέψεις και μετά άλλες κι άλλες και σταματημό δεν είχαν.
Ευκαιρία. Στο λεξικό η λέξη αναφέρεται ως κάτι το θετικό. Τότε γιατί να μη την αρπάξεις?
Μια συζήτηση που είχα με μια καλή φίλη με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι στην λέξη ευκαιρία παρεμβάλλεται κάποιες φορές και το ''γούστο'' και δεν σ'αφήνει να την αρπάξεις.
<<Αυτό δεν είναι στα γούστα μου για να το δεχτώ, δεν μου ταιριάζει.>>
Τι κάνεις λοιπόν τότε? Δεν δίνεις μια ευκαιρία στην ευκαιρία σου?
Σκέψεις ,σκέψεις κι άλλες... Λίγη τζαζ με βοηθάει να τις σταματήσω κάπου.

--->Cheesecake: σχετικά ελαφρύ γλυκό,φτιαγμένο από κρεμώδες τυρί. Πολλοί ούτε που το δοκιμάζουν επηρεασμένοι από την ιδέα του τυριού μέσα στο γλυκό, άλλοι πάλι το ''καταβροχθίζουν'' προσφέροντας μια ισχυρή έκρηξη νοστιμιάς στον ουρανίσκο τους!