Κι όμως σε αυτή τη χώρα την αδιάφορη, την άπληστη, την τόσο αυτοκαταστροφική, τη γεμάτη σκουπίδια, υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν από τους άλλους. Χαίρεσαι να τους βλέπεις, σε κάνουν να δακρύζεις με τις ερμηνείες τους, σε λιγώνουν με τη φωνή τους, σε καθηλώνουν με το βλέμμα τους, αυτό το βλέμμα το γεμάτο φωτιά. Ανατριχιάζεις με τις εκφράσεις των προσώπων τους. Δεν μιλάω για Αγίους. Μιλάω για Καλλιτέχνες. Καλλιτέχνες του θεάτρου, του καλού κινηματογράφου, της ποιοτικής μουσικής σκηνής. Ερμηνευτές της Τέχνης -ναι, χάρη σε αυτή μπορούμε ακόμα και ελπίζουμε-.
Δε θέλω να φανώ πεσιμίστρια ή μελοδραματική και σε καμία περίπτωση απόλυτη ' τέτοιους ανθρώπους δε βρίσκει κανείς μόνο ανάμεσα σε όσους σχετίζονται με την Τέχνη. Παντού υπάρχουν, απλά εκεί έξω ίσως είναι πιο δύσκολο να τους ανακαλύψεις. Αν το καταφέρεις τότε -το πιστεύω!-είσαι τυχερός...
-->Τι κι αν δεν έχω γλυκό να σας κεράσω σήμερα ; Σας κερνάω φωνές-μέλι.
Καλό απόγευμα !
