Cup Cakes

Tα όνειρα με περιτριγυρίζουν πολύ τον τελευταίο καιρό. Πρόσφατα άκουσα από κάποιον ότι τα όνειρα είναι οι επιθυμίες μας και μόνο, η εικονογράφηση της ψυχής μας. Το σκέφτηκα... Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη αν συμφωνούσα. Το σκέφτηκα διπλά. Άρχισα να κάνω ανασκόπηση στα όνειρα μου. Ναι, τα περισσότερα που έχω δει (κάποια από αυτά και παραπάνω από μια φορά) και θυμάμαι καθαρά είναι ενδόμυχες ή μη επιθυμίες μου. Το χθεσινοβραδινό μου, μάλιστα, όνειρο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που θέλω πιο πολύ αυτήν την περίοδο ή -καλύτερα- αυτού που έχω συνεχώς στο μυαλό μου.
Όσο περνάνε οι μέρες και σκέφτομαι πιο έντονα το θέμα, με τρομάζει, θαρρώ, λιγάκι. Γιατί τα όνειρα να είναι απλώς όνειρα; Εννοώ, γιατί αυτές οι επιθυμίες να πραγματοποιούνται μόνο στον ύπνο μας; Τι μας εμποδίζει από το να τις κάνουμε αληθινές; Mε άλλα λόγια, ποιος είναι αυτός ο μικρός, διαφανής άξονας που χωρίζει τα όνειρα από την πραγματικότητα;
Μία παράκληση μόνο: όποιος τον βρει, ας μου πει, παρακαλώ, πώς λέγεται. Θα ήθελα να διαπραγματευτώ μαζί του... http://www.youtube.com/watch?v=ZacQMMUWQZA

                   

 ---> Cup Cakes: Mικρά, λαχταριστά κεκάκια διαφόρων γεύσεων με επικάλυψη ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου! Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε ξηρούς καρπούς, τρούφα, φρούτα, να τους δώσεις χρώμα με λίγες σταγόνες σιρόπι ή να τα στολίσεις με βρώσιμα στολίδια ζαχαροπαστικής. Διαλέγεις εσύ πώς επιθυμείς να τα διακοσμήσεις και σίγουρα, αν έχεις μεράκι, μπορείς να τα κάνεις... ονειρεμένα!

Χωρίς τίτλο

Σβήνω, γράφω, σβήνω και ξαναγράφω ώρα τώρα. Τρεις μόνο ερωτήσεις θα θέσω και δεν θα πω τίποτα άλλο:
Σας έχει συμβεί ποτέ να μην ξέρετε πώς να αντιδράσετε σε μία κατάσταση γιατί απλά δεν καταλάβατε πώς εξελίχθηκε από παράσταση στο εθνικό σε αποτυχημένο μονόπρακτο;
Υπάρχει λόγος να γράφεις σενάρια για έναν σκηνοθέτη που σε απογοήτευσε;
Και, τι κάνεις αν βρεθείς στο διάλειμμα μιας κακογραμμένης μέχρι τώρα παράστασης; Mένεις να δεις το τέλος της (απλά για να μην μείνεις με την απορία), ή ζητάς τα λεφτά σου πίσω και πας καλύτερα σινεμά;


---> Παρα-ασχοληθήκα με την τέχνη σήμερα. Από την επόμενη φορά θα επιστρέψω στην ζαχαροπλαστική μου. Μού πάει καλύτερα νομίζω...  http://www.youtube.com/watch?v=h7NMPOt5K5Q

Δίαιτα

Να που ξαναγράφω μετά από τόσο καιρό. Δεν θα πω γιατί, ίσως δεν ξέρω καν. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησε μια περίοδος της ζωής μου που με συμπλήρωσε, με γέμισε εμπειρίες, με άλλαξε (;) -τολμώ να πω- λιγάκι...
Kαι να που έφτασε σχεδόν καλοκαίρι, Ιούνιος, και με έχει πιάσει μια μελαγχολία... Γιατί να εξαφανίζονται κάποια άτομα από τη ζωή μας; Έτσι, χωρίς λόγο, απότομα, επίπονα. Άτομα που αγαπάμε, που έχουμε μάθει να ζούμε (έστω και νοερά) δίπλα τους, που μοιραζόμαστε μαζί τους στιγμές από τη ζωή μας, που χωρίς αυτά κάτι μας εμποδίζει  να αισθανόμαστε πλήρεις.
Είπα πριν ''χωρίς λόγο''. Γίνεται κάτι χωρίς λόγο; Εννοώ, χωρίς να έχουμε κάνει κάτι εμείς πριν; Kάνω μια ενδοσκόπηση. ''Δεν μπορεί, κάτι θα έκανα...'' Αυτό που πονάει πιο πολύ είναι ότι αν τους αναζητήσεις, θα ανταποκριθούν. Παγερά μεν, αλλά θα ανταποκριθούν. (Επιβεβαίωση του ότι τους είναι εντελώς αδιάφορο να σε αναζητήσουν πρώτοι). Και εκεί έρχονται αμέσως και άλλες σκέψεις: Δεν είναι χειρότερο να έχεις και παράλληλα να μην έχεις κάποια άτομα κοντά σου; '' 'Ολα ή τίποτα'' έρχεται εγωιστικά μια φράση μέσα μου. Δεν μπορώ. Μου είναι δύσκολο να πω πως με κάποια άτομα απλά τελείωσα. Ότι -ίσως- να μην τα ξαναδώ (εκτός και ΑΝ η ''μοίρα'' τους φέρει την ίδια στιγμή, δίπλα μου, να χαζεύουν την ίδια βιτρίνα παπουτσιών).
Ζηλεύω αυτούς που μπορούν να το κάνουν. Να βάλουν ένα Χ και να σβήσουν αυτόματα ονόματα και αναμνήσεις. Μακάρι να μπορούσα να το κάνω. Mακάρι; Δεν είμαι βέβαιη αν το εύχομαι με σιγουριά. Προσπαθώ και πάλι να σκεφτώ τι έκανα λάθος. Μάταιο. Μήπως τελικά δεν γίνονται όλα για κάποιο λόγο; Για άλλη μια φορά με πιάνω αναποφάσιστη στο τι πρεσβέυω. Μάλλον δεν άλλαξα αρκετά...
Καλημέρα. http://www.youtube.com/watch?v=f4dzzv81X9w

---> Δίαιτα: Λυπάμαι. Το ζαχαροπλαστείο μας θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεοτέρας. Χωρίς ζάχαρη για λίγο καιρό. (Ή αν θέλετε, χρησιμοποιήστε ασπαρτάμη. Βολικό υποκατάστατο.)

Nutella

Γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη ενώ ξέρουμε πολύ πριν τα κάνουμε ότι είναι λάθη; Δεν θέλω να με εντάξω σε άλλη μια κατηγορία (δεν μου αρέσουν οι ομαδοποιήσεις), αλλά ο εθισμός στα λάθη με φλερτάρει επικίνδυνα τελευταία. Και αφού κάνω κάτι, πάντα την επομένη αναρωτιέμαι γιατί το έκανα. Και παρά τις άσχημες -δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη επώδυνες- συνέπειες, συνεχίζω ακάθεκτη στα ίδια. Το χειρότερο όμως όλων για μένα δεν είναι το λάθος, ούτε οι συνέπειές του. Είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στα δύο, αυτή η αναμονή του τι θα γίνει, οι δύο-τρεις μέρες που σκέψεις, υποθέσεις, σενάρια επιστηνονικής φαντασίας για το τι θα ακολουθήσει στοιχειώνουν το μυαλό σου και σε καθιστούν άμεσως σε έναν από τους πιο ταλαντούχους ανερχόμενους σεναριογράφους. Αυτή τη στιγμή αρνητικές και θετικές σκέψεις παλεύουν μεταξύ τους στο μυαλό μου. ''Κάν' το με πάθος και ας είναι λάθος'' μου λέει η μία (η θετική; η πιο μπανάλ;) ''Ναι, αλλά πάντα υπάρχει ένα όριο'' απαντάει η άλλη. ''Σ' εμένα δεν αρέσουν τα όρια, οι φραγμοί'', έρχεται αμέσως η απάντηση. ''Τότε λυπάμαι, culpa tua, πάρε την ευθύνη πάνω σου και αν είσαι τυχερός συνέχισε το παιχνίδι''.
Εάν είσαι τυχερός... Είναι η τύχη ή είσαι εσύ, μόνο εσύ, που θα καθορίσεις την συνέχεια του παιχνιδιού; Προτείνω να μην το συζητήσω παραπάνω. Λέω απλά να πάρω για ζάρι μια συγγνώμη και ό,τι θέλει ας προκύψει...  http://www.youtube.com/watch?v=XbbG2WFBi9k

                       

--->Nutella: Εθισμός πραλίνας φουντουκιού κλεισμένος σε βάζο. Από την στιγμή που το ανοίγεις, ξέρεις ότι είναι δύσκολο να σταματήσεις. Παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις να την τρως με το κουτάλι!

Μους

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων εκεί έξω που δεν ξέρει να βάζει τέλος. Ανήκω σε αυτήν.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, δεν θέλω να σκεφτώ τους λόγους τώρα -με φοβίζει. Ζω κάτι, το ζω όσο πιο έντονα μπορώ, μου αρέσει (ίσως με τρελαίνει) και μετά μου γίνεται έμμονη ιδέα. Βασανιστικά έμμονη. Και αρνούμαι κάθετα να το βγάλω από το μυαλό μου! Και άλλο ένα κουσούρι; Μάλλον...
Γιατί όπως μου φωνάζουν όλα γύρω μου, κάποια πράγματα είναι προορισμένα για να έρθουν και να φύγουν. Ναι, κάποια πράγματα είναι παροδικά. Και σε αυτό το σημείο είναι το κλειδί της υπόθεσης  νομίζω. Ή κάθεσαι και αναλώνεσαι σε σκέψεις του τύπου ''Και αν δεν τελείωνε τώρα, τι θα γινόταν στην συνέχεια;'' -πράγμα που σας διαβεβαιώ μόνο ψυχοφθόρο μπορεί να χαρακρηριστεί- ή βάζεις στο λεξιλόγιό σου την λέξη ''τέλος'' και κρατάς την εμπειρία.
Γιατί οι εμπειρίες μας είναι αυτές που μας φτιάχνουν, αυτά τα παροδικά στιγμιότυπα της ζωής μας, που αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο και μένουν για πάντα εκεί. Και όταν επανέλθουν στη μνήμη, φέρνουν αυτό το ανεπαίσθητο μειδίαμα στα χείλη.
Ξέρετε τι συνειδητοποιώ τώρα; Ότι αν κάποιες από τις εμπειρίες μου δεν ήταν παροδικές, ίσως να μην είχαν εξελιχθεί σε μειδίαμα. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι εμπειρίες που συνεπάγoνται κλάμα. Τι λέτε λοιπόν; Nα δώσω μια αρχή στην λέξη''τέλος''; http://www.youtube.com/watch?v=bAPprG-oWd8

                 
--->Μους: Μια από τις αγαπημένες σπεσιαλιτέ των Γάλλων ζαχαροπλαστών. Ελαφριά κρέμα που μπορείς να την απολαύσεις σε ποικίλες γεύσεις, από σοκολάτα και βανίλια μέχρι διάφορα είδη φρούτων. Τόσο απαλή στην υφή! Μόνο ένα πράγμα αρκεί να προσέξεις για να την πετύχεις:  Χτύπα την μαρέγκα της όσο πρέπει! Μη τη βασανίσεις παραπάνω, θα χάθει το αφράτο της υπόθεσης. Και εκείνη θα σε ανταμείψει μετά από δυο ωρίτσες στο ψυγείο. Η φίνα γεύση της σου εγγυάται μειδίαμα απόλαυσης από την πρώτη κιόλας κουταλιά...

Σουφλέ Σοκολάτας

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί σκέφτομαι τόσο πολύ. Όχι, δεν το λέω με την έννοια του ότι είμαι έξυπνη. Το λέω με την άλλη, την κακή, την εκνευριστική, αυτή που σε αναγκάζει να υπεραναλύεις τα πάντα χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Απλά επειδή είναι ο χαρακήρας σου έτσι, ή το έχεις συνηθίσει ή απλά είσαι πολύ εγωιστής για να το ξεφορτωθείς. Γιατί κάποιοι από εμάς έχουμε την κακιά συνήθεια να αναλύουμε τα πάντα, να σκεφτόμαστε πάντα τις συνέπειες (τι έγινε δηλαδή εάν δεν τις σκεφτούμε μια φορά; ), να βάζουμε όρους (εάν κάνω αυτό, θα ακολουθήσει αυτό). Γιατί το κάνουμε όμως; Από φόβο; Γιατί θέλουμε να ξέρουμε τις συνέπειες των πράξεών μας; Γιατί δεν απολαμβάνουμε απλά το τώρα; Μακάρι να μπορούσα να ξεφορτωθώ το "κουσούρι" της σκέψης για μια μέρα! Να ξυπνούσα και να μη σκεφτόμουν το μετά. Να μην υπήρχε.

Και τι με το να σκεφτείς το μετά; Δεν ξέρω αν κερδίζεις κάτι, δεν νομίζω να κερδίζεις.

Κάθε τι που πράττεις έχει και τις συνέπειες του. Συμφωνώ. Από αυτές όμως -θετικές ή αρνητικές- κάτι δεν έχεις να πάρεις; Ή μήπως κάνω λάθος; Και μετά από αυτό μου έρχεται στο μυαλό, εντελώς φυσικά, το εξής ερώτημα:

Γιατί λοιπόν να μην το απολαύσεις ;  ;) http://www.youtube.com/watch?v=A7uaw8W5dnE&feature=related

                            

--->Σουφλέ σοκολάτας: Ένα μικρό σοκολατένιο ηφαίστειο. Η έκρηξη του έρχεται με την πρώτη κουταλιά που θα αναγκάσει την λιωμένη σοκολάτα να χυθεί έξω από το καυτό κεκάκι. Τόσο σοκολατένιο που ακόμα και η μυρωδιά του σε παρασύρει. Ένα από τα πιο δελεαστικά γλυκά(μια κουταλιά και μόνο θα σε πείσει!), αλλά και από τα πιο θερμιδογόνα!(εάν είσαι σε δίαιτα, καλό θα ήταν να μη βρεθεί στο τραπέζι σου!) Εάν μπορέσεις να αντισταθείς, εγώ σου βγάζω το καπέλο!

Παύλοβα

Σας έχει τύχει ποτέ να απομυθοποιήσετε κάτι; Να το έχετε ψηλά και με κάτι που γίνεται να πέφτει στα μάτια σας. Χαμηλά όμως.
Tον τελευταίο καιρό μου έτυχε να απομυθοποιήσω ανθρώπους. Ναι, όσο περίεργο και αν ακούγεται, μου συνέβη αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες. Και απογοητεύτηκα και μου περάσανε σκέψεις στο μυαλό του τύπου: '' Όχι, δεν μπορεί να έγινε έτσι, δεν είναι δυνατόν να συμπεριφέρθηκε έτσι. Σε μένα; Γιατί; Τι του έκανα;'' Και σ'αυτό το σημείο είναι που αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως ο ''μύθος'' σου τελικά ήταν ένα απλό αστείο- και μάλιστα κρύο-.
Πώς όμως καταλαβαίνεις πότε κάτι/κάποιος αξίζει να ασχοληθείς μαζί του; Oι άνθρωποι δεν φοράνε ταμπελάκια... Έτσι δεν είναι;

                                 

--->Παύλοβα: Μαρέγκα ή αλλιώς χτυπημένο ασπράδι αυγού ψημένο στον φούρνο. Πολλοί το απολαμβάνουν ''ντύνοντάς'' το με σιρόπι διαφόρων γεύσεων, ξηρούς καρπούς, τριμμένο μπισκότο ή σως από φράουλες και διάφορα φρούτα κάνοντας το έτσι αρκετά εντυπωσιακό στο μάτι.
Να σας πω την αμαρτία μου; Εμένα μου μυρίζει αυγό! http://www.youtube.com/watch?v=f-TUjsHHjc0