Nutella

Γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη ενώ ξέρουμε πολύ πριν τα κάνουμε ότι είναι λάθη; Δεν θέλω να με εντάξω σε άλλη μια κατηγορία (δεν μου αρέσουν οι ομαδοποιήσεις), αλλά ο εθισμός στα λάθη με φλερτάρει επικίνδυνα τελευταία. Και αφού κάνω κάτι, πάντα την επομένη αναρωτιέμαι γιατί το έκανα. Και παρά τις άσχημες -δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη επώδυνες- συνέπειες, συνεχίζω ακάθεκτη στα ίδια. Το χειρότερο όμως όλων για μένα δεν είναι το λάθος, ούτε οι συνέπειές του. Είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στα δύο, αυτή η αναμονή του τι θα γίνει, οι δύο-τρεις μέρες που σκέψεις, υποθέσεις, σενάρια επιστηνονικής φαντασίας για το τι θα ακολουθήσει στοιχειώνουν το μυαλό σου και σε καθιστούν άμεσως σε έναν από τους πιο ταλαντούχους ανερχόμενους σεναριογράφους. Αυτή τη στιγμή αρνητικές και θετικές σκέψεις παλεύουν μεταξύ τους στο μυαλό μου. ''Κάν' το με πάθος και ας είναι λάθος'' μου λέει η μία (η θετική; η πιο μπανάλ;) ''Ναι, αλλά πάντα υπάρχει ένα όριο'' απαντάει η άλλη. ''Σ' εμένα δεν αρέσουν τα όρια, οι φραγμοί'', έρχεται αμέσως η απάντηση. ''Τότε λυπάμαι, culpa tua, πάρε την ευθύνη πάνω σου και αν είσαι τυχερός συνέχισε το παιχνίδι''.
Εάν είσαι τυχερός... Είναι η τύχη ή είσαι εσύ, μόνο εσύ, που θα καθορίσεις την συνέχεια του παιχνιδιού; Προτείνω να μην το συζητήσω παραπάνω. Λέω απλά να πάρω για ζάρι μια συγγνώμη και ό,τι θέλει ας προκύψει...  http://www.youtube.com/watch?v=XbbG2WFBi9k

                       

--->Nutella: Εθισμός πραλίνας φουντουκιού κλεισμένος σε βάζο. Από την στιγμή που το ανοίγεις, ξέρεις ότι είναι δύσκολο να σταματήσεις. Παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις να την τρως με το κουτάλι!